Hallo, horen jullie mij?” “Ik hoor je wel, maar ik zie je niet! Kun jij videostream aanzetten?” “Ohhahahaha wat heb jij daar op de achtergrond? Staan daar wijnflessen?” Ik heb mijn achtergrond geblurd, dan zie je dat niet!” “Hoe doe je dat?” “He, is dat je dochter? Zwaai eens….” “OK mensen hou op, ik heb nog meer te doen”, zegt de collega die een kwartier vergaderen eigenlijk al te lang vindt en trouwens ook z’n videostream niet had aangezet….
Goed communiceren wordt er niet gemakkelijker op
Nu we van de ene op de andere dag de digitale toekomst zijn ingeschoten, moeten we allemaal razendsnel de ‘kunst van het digitaal vergaderen’ aanleren, terwijl we de ‘magie van de tafel’ missen. De één vindt het hartstikke leuk, omarmt deze nieuwe kans en ziet het als de impuls om straks allemaal meer digitaal te gaan werken. De ander blijft naar kantoor komen, mist het face-to-face ontzettend, zoekt naar houvast en belt met frisse tegenzin in. De coronacrisis vergroot ons karakter uit. ‘Etherdiscipline’ helpt natuurlijk: een duidelijke agenda met eindtijd, een voorzitter die niet alleen oog heeft voor de inhoud maar ook ziet wanneer mensen afgeleid raken, elkaar laten uitpraten, goed blijven luisteren (niet afgeleid raken!!), kort en bondig formuleren, interactieve werkvormen inzetten (om mensen bij de les te houden en iedereen te betrekken) en ga zo maar door. De meesten zijn nu wel over hun eerste digitale schroom heen. En na de eerste hilarische pogingen heb ik ook al heel wat mensen horen zeggen dat ze moe worden van digitaal vergaderen. Het vraagt ongemerkt heel wat concentratie. Verschillen in communicatiestijlen worden uitvergroot en dat zorgt soms voor wrevel en onbegrip.
Een cruciale eigenschap van teams wordt op de proef gesteld
Als teamcoach stel ik mezelf de vraag hoe teams deze fase kunnen benutten om te groeien als team. Want juist nu wordt een cruciale eigenschap van het team op de proef gesteld: aanpassingsvermogen. Een klein voorbeeld: bij veel corporaties wordt nu de voorinspectie overgeslagen. Bij velen tot op heden onbespreekbaar. Nu kan het wel. Het vrije creatieve denken wordt enorm aangesproken en de regelruimte benut en vergroot. Een ander voorbeeld. Ik werd deze week door een bestuurder gebeld die mij vroeg of ik haar team ook op afstand kon helpen bij de kwaliteit van hun interactie. Deze opdrachtgever merkte dat er (onbedoeld) verschillen werden uitvergroot en dat het momenteel ook niet gemakkelijk was om hierover in gesprek te komen. Want tja crisis, dus doorpakken, niet lullen maar poetsen. Eerder lukte het dit team juist steeds beter (het is een team in de overgang van forming naar storming) om aan te sluiten bij elkaar. De bestuurder wilde deze kans niet onbenut laten om ook nu in gesprek te blijven over de kwaliteit van de interactie. Wat oprecht dapper is, omdat velen van ons juist onder de coronadruk de neiging hebben om voort te hollen en niet te reflecteren. Vluchten in actie geeft immers ook een bepaald gevoel van controle. Mijn pleidooi is: “Neem tijd om naast het improviseren, ook te reflecteren én te leren”. Zo wordt er al doende én denkende geleerd.
Nu we letterlijk meer zien van elkaars leefomgeving…
We kunnen deze ongewone tijden benutten om (nóg) beter samen te werken, effectiever te communiceren en betere prestaties neerzetten. Ik wil je uitnodigen eens te kijken naar jouw manier van interactie en jouw teamleden de vraag te stellen wat het effect is van jouw gedrag: wat is helpend en wat is belemmerend? Nu we letterlijk meer zien van elkaars leefomgeving is het ook een mooi moment om figuurlijk meer van onszelf te laten zien…
Gepubliceerd door Janine Boers (www.atrive.nl)
